HPU a histamina

Wtórne (objawowe) dolegliwości związane z zaburzeniem systemów regulacyjnych.

U ludzi, którzy mają podwyższony poziom wydalania HPL z moczem, mogą się pojawić dolegliwości „wtórne” z powodu zaburzeń systemów regulacyjnych. Czynniki zaostrzające, opisane w poprzednim rozdziale przyczyniają sie do powstania takich  zaburzeń w systemach regulacyjnych. Powstanie dolegliwości wtórnych zależy również od stężenia związku/kompleksu HPL w moczu i wieku (im starszy, tym więcej dolegliwości).

Jak to należy rozumieć? Z powodu obniżającego się poziomu histaminy i obniżonego (poziomu) IgA mogą pojawić się różne objawy. Najważniejsze z nich to:

• Zmęczenie (spowodowane spadkiem poziomu histaminy)
• Ból głowy i migrena (spowodowane spadkiem poziomu histaminy)
• Alergie, na przykład nadwrażliwość na gluten (spowodowane spadkiem poziomu histaminy i obniżonym poziomem IgA)

Spadek poziomu histaminy

Histamina jest jedną z wielu substancji, która odgrywa ważną rolę w ludzkim organiźmie. Można ją określić jako „hormon tkankowy”. Normalnie hormony produkują gruczoły. Występują też takie substancje, które spełniają funkcję hormonu i są produkowane w całym ciele. Histamina jest produkowana w większej ilości w niektórych komórkach. Komórki te znajdują się zwłaszcza w błonach śluzowych, krwi i skórze. Jedną z funkcji histaminy jest kontrola przepuszczalności ścian naczyń krwionośnych. W zależności od ilości histaminy w organiźmie ściany naczyń krwionośnych rozszerzaja się bądź zwężają/kurczą. Mechanizm ten można porównać do siatki z (pomarańczowymi) kulkami. Kiedy się ją przenosi albo ciągnie rozmieszczenie kulek w siatce jest stosunkowo równomierne i kulki nie mogą z niej wypaść, a kiedy siatka się rozluźnia, na przykład gdy się ją położy, kulki się rozłażą i zawartość może się wydostać. Ważne, aby przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych pozostała nienaruszona, aby określone komórki mogły dostać się do naczyń krwionośnych oraz został dostarczony  tlen i materiały budulcowe w te miejsca gdzie są one potrzebne. Tak jak z siatki, również z naczyń nie powinna się móc wydostać zbyt duża ilość tych składników.?

W powszechnej praktyce medycznej/lekarskiej z (występowaniem) zaburzeń jest kojarzony jedynie podwyższony poziom histaminy. Większość lekarzy została nauczona: podwyższony poziom histaminy jest niedobry, a niski poziom histaminy jest dobry. W naszej krwi histamina występuje w bardzo małych ilościach: na świecie całkowity poziom histaminy we krwi u ludzi waha się między 30 a 50 jednostkami (mikrogramów w litrze). Średnia ilość to około 40 jednostek. Od lat wiadomo, że dolegliwości się pojawiają jak poziom histaminy podniesie się. Aby stwierdzić, o ile poziom histaminy musi się podwyższyć, aby wystąpiły dolegliwości, skazańcy w amerykańskich więzieniach dostawali zastrzyki z histaminą w zamian za zmniejszenie kary odsiadki. Przy średnio od 100 do 120 jednostek histaminy u większości więźniów  pojawiały się dolegliwości, ale była duża różnica w ilości, która była niezbędna. Zauważone dolegliwości to reakcje alergiczne: niektórzy dostawali zadyszki, inni mieli zgagę. W końcu występowanie wszystkich alergii jest oparte na tej zasadzie histaminowej/jest uzależnione od poziomu histaminy. Wniosek był taki, że poziom histaminy może w zasadzie bezpiecznie wzrosnąć o 60-80 jednostek, aby nie doszło do reakcji alergicznej.  Od czasu tamtych badań lekarze „gratulowali” swoim pacjentom niskiego poziomu histaminy. W powszechnej praktyce medycznej/lekarskiej niskie stężenie histaminy wynoszące 20 jednostek postrzega się jako zaletę.

Laboratorium KEAC odkryło, że takie wnioski są nieprawidłowe. U ludzi z niskim stężeniem poziom reagowania nie zmienia się przy  100 - 120 jednostkach, ale przy około 65 jednostkach.  Innymi słowy: 
u ludzi z przeciętnym poziomem histaminy wynoszącym 20 jednostek dolegliwości  w zasadzie zaczynają się pojawiać gdy poziom ten podniesie się do 65 jednostek. To, że nie zostało to odkryte podczas badań więźniów ma proste wytłumaczenie. Badania te były głównie wykonywane na grupach mężczyzn, podczas gdy obniżony poziom histaminy występuje głównie u kobiet. Mężczyźni z kryminalną przeszłością i mocno obniżonym poziomem histaminy byli często poddawani nadzorowi psychiatrycznemu.

Wygląda na to, że niski poziom histaminy nie jest gwarancją, że nie pojawią się żadne objawy. Przeciwnie: przy jej niskim poziomie pacjent będzie miał silniejsze reakcje alergiczne w porównaniu z innymi, ponieważ poziom histaminy  może u niego jedynie maksymalnie wzrosnąć  o 45 jednostek, podczas gdy u „normalnych” ludzi poziom ten może wzrosnąć o 60-80 jednostek. Oznacza to między innymi, że musi być starannie komponowane codzienne menu (patrz: rozdział 9).

Osoby z pozytywnym wynikiem HPU zawdzięczają swój obniżony poziom histaminy między innymi niedoborowi cynku. Niedobór cynku, jak to było wcześniej wspomniane, prowadzi do nadwyżki miedzi w organiźmie. Nadwyżki miedzi przyspieszają rozpad histaminy. Stwierdza się również podniesione stężenie enzymu MAO; enzymu, który rozkłada histaminę, dopaminę i serotoninę.

Oprócz tego również odgrywa tutaj rolę niedobór manganu. W przypadku niedoboru manganu zostaje osłabiona zdolność wiązania jelitowych błon śluzowych. Ta funkcja wiązania odgrywa ważną rolę podczas wiązania histaminy z pożywienia, aby zapobiec jej wchłonięciu do krwi. Bóle głowy i migreny moga być rezultatem niskiego poziomu histaminy. W przypadku klasterowego bólu głowy jest prawie zawsze stwierdzany obniżony poziom histaminy w pełnej krwi. Z definicji obniżony poziom powoduje zmęczenie. Zmęczenie pojawia się głównie z powodu „alergicznego syndromu zmęczenia” z powodu wtórnych reakcji alergicznych. W wynikach kwestionariusza uderzające było to, że wśród osób z pozytywnym wynikiem HPU (>1,0 µmol/l) 90 procent wskazało, że często są zmęczeni. U osób z wartościami przynajmniej 0,6 µmol/l odsetek ten wynosi 46 procent.

Dla ludzi z niskim poziomem histaminy charakterystyczna jest „zagęszczona” struktura naczyń krwionośnych. Trudno zrobić takim osobom zastrzyk. Często bardzo trudne jest zrobienie infuzji dożylnej bądź pobranie krwi. Osoba z obniżonym poziomem histaminy łatwiej ulega stłuczeniom i posiniaczeniom.  64 procent respondentów kwestionariusza z pozytywnym wynikiem HPU zaznaczyło, że ich ręce i nogi łatwo ulegają stłuczeniom/posiniaczeniom. U całej grupy respondentów (> 0,6 µmol/l) odsetek ten jest niższy i wynosi 34 procent.

Poniżej zamieszczone jest podsumowanie (charakterystycznych) cech nabytego obniżonego poziomu histaminy:

• Powolne trawienie;
• Mocna budowa ciała (kształt gruszki);
• Silny porost włosów;
• Wiele wypełnień w uzębieniu;
• Wysokie stężenie miedzi/metali ciężkich;
• Bezsenność;
• Owrzodzenia aftowe;
• Silne przebarwienia/pigmentacja skóry;
• Podatność na zmęczenie, duże zapotrzebowanie na sen;
• Szybki puls;
• Dzwonienie w uszach;
• Słabo odczuwalny orgazm;
• Wrażliwość na środki znieczulające, związana z niskim poziomem witaminy B12 (pacjenci trudniej wybudzają się z narkozy i mają dolegliwości po operacji, takie jak bóle głowy);
• Dolegliwości psychiczne (psychoza, depresja i schizofrenia);
• Trudności ze zrobieniem zastrzyku u takich osób  (zagęszczony/dobrze „utkany” system naczyń krwionośnych: alabastrowa skóra).

W zasadzie, w powszechnej praktyce medycznej/lekarskiej lekarz kojarzy histaminę z próbą z osocza/surowicy. Osocze jest płynem znajdującym się we krwi. Tylko niektóre szpitale określają poziom histaminy w pełnej krwi. W labolatorium KEAC w Weert lub Biolabie w Londynie jest możliwe przeprowadzenie próby histaminowej z pełnej krwi. Jest to znacząco różniąca się próba, która mierzy wewnątrz i zewnątrzkomórkowe stężenie histaminy. W celu zrobienia takiej histaminowej próby w pełnej krwi krew musi być zebrana do specjalnej fiolki i wysłana do laboratorium. Wynik jest wyrażony w mikrogramach na litr (µg/l). Normalne wartości wynoszą między 28 i 51 mikrogramów na litr. Przy wyniku wynoszącym 28 µg/l lub niższym można mówić o obniżonym poziomie histaminy.

Osoby z pozytywnym wynikiem HPU w starszym wieku mają w zasadzie obniżony poziom histaminy.
W niektórych przypadkach poziom histaminy jest podwyższony z powodu występowania mechanizmów dziedzicznych. Potwierdza to próba przeprowadzona na 400 osobach z pozytywnymi wartościami HPU, u których wykonano próbę histaminową w pełnej krwi. Okazało się, że 10 procent miało podwyższone wartości histaminy (>51 µg/l). Średnia wartość u tych pacjentów wyniosła 32 µg/l. 40 procent pacjentów miało obniżony poziom histaminy (<28 µg/l).

Przy okazji zachodzi wyraźny związek między wysokim poziomem fruktozaminy a niskim poziomem histaminy, który można tłumaczyć niedoborem cynku jako jednym z czynników. Istnieje również związek między niskim poziomem histaminy a wiekiem: im osoba jest starsza, tym ma niższy poziom histaminy. Inne powiązanie to zależność między poziomem histaminy i nadwrażliwością na światło: im mniej histaminy, tym większa  wrażliwość na światło. Nie dziwi to, że w kwestionariuszu 44 procent osób z pozytywnym wynikiem HPU wskazało, że są nadwrażliwi na światło. W całkowitej grupie respondentów (> 0,6 µmol/l) odsetek ten wynosi dokładnie połowę: 22 procent.

Obniżony poziom IgA

Reakcje alergiczne u osób z pozytywnym wynikiem HPU nie mogą być jedynie przypisywane występowaniu obniżonego poziomu histaminy. Obniżony poziom immunoglobuliny typu A, IgA, może również powodować reakcje alergiczne. Immunoglobuliny są przeciwciałami, które pełnią funcję ochronną przed obcymi substancjami w organiźmie. Kiedy trawione jest pożywienie, niewielkie fragmenty nie są poddane temu procesowi. Nazywa się to „próbkowaniem antygenowym”. Próbki takie pojawiają się wówczas w systemie immunologicznym, który wytwarza przeciwko nim przeciwciała z grupy IgA. Następnie te przeciwciała skupiają się wokół jelita grubego. Kiedy pozostałości jedzenia zostają przepuszczone przez jelita przeciwciała IgA wiążą się z nimi, tym samym unieszkodliwiając je. Dlatego takie przeciwciała są nazywane przeciwciałami ochronnymi. W przypadku obniżonego poziomu IgA, powstaje niedobór ochronnych przeciwciał.

Obniżony poziom IgA jest często rezultatem niedoboru manganu. Mangan jest istotny dla prawidłowego funkcjonowania jelit. Z powodu niedoboru manganu wzrasta przepuszczalnośc jelit, powodując przedostanie się do nich (większej) ilości białek, które nie zostały całkowicie strawione. W celu unieszkodliwienia tych obcych związków niezbędne są w większych ilościach przeciwciała IgA. Dostępność IgA jest z tego powodu obniżona, co powoduje osłabienie ochronnej funcji błon śluzowych organizmu.  Tak więc bakterie i wirusy z większą łatwością mogą przeniknąć przez te bariery. Przy niskim stężeniu IgA często zauważa się słabą odporność na infekcje. To wyjaśnia, dlaczego wiele kobiet z pozytywnym wynikiem HPU często miewa powracające infekcje pochwy i zapalenie pęcherza moczowego. Często również pojawiają się katar sienny i problemy z zatokami. U dzieci czasem występuje skłonność do przeziębień i otitis media (zapalenie ucha środkowego).

Jak to już zostało wcześniej powiedziane, również reakcje alergiczne mają związek z obniżonym poziomem IgA. Kobiety z pozywnymi wartościami HPU mają przeciętnie częściej dziecko, które dużo płacze z powodu uczulenia na mleko krowie. Może to tłumaczyć niewystępowanie ochronnych przeciwciał. Niemowlę jeszcze nie posiada swojego własnego aktywnego systemu immunologicznego i jest uzależnione od IgA ( a dokładnie S-IgA, wydzielnicze IgA) znajdującego się w mleku matki. Jeśli mleko matki nie zawiera wystarczającej ilości S-IgA, aby zneutralizować alergeny, mogą pojawić sie objawy alergiczne.

Reakcja alergiczna, która nie powinna być pominięta, to często lekka nadwrażliwość na gluten. Gluten jest białkiem występującym w ziarnach zbóż: pszenicy, życie, jęczmieniu, owsie i orkiszu. Gluten składa się w części z gluteniny i gliadyny. U ludzi, u których występuje nadwrażliwość na gluten, to gliadyna powoduje szkody. Gliadyna uszkadza błony śluzowe jelit, których szczelność jest już obniżona z powodu niedoboru manganu, co powoduje zmniejszone wchłanianie składników odżywczych. Może to prowadzić do dolegliwości jelitowych, takich jak biegunka, luźne stolce, ale czasami również zaparcia lub coraz częstsze stolce o kwaśnym zapachu. Mogą pojawić się również inne objawy, takie jak zmęczenie, problemy skórne, depresja, anemia i osteoporoza.

Lekka nadwrażliwość na gluten nie powinna być mylona z celiakią. Celiakia jest rodzajem poważnej nadwrażliwości na gluten, która nie pojawia się częściej u osób z pozytywnym wynikiem HPU niż  wśród normalnej populacji. Pacjenci z celiakią często mają pozytywny wynik testu na przeciwciała antygliadynowe. Jeśli ktoś ma pozytywne wartości HPU i przeciwciała przeciwko glutenowi, wynik testu jest zwykle negatywny. Dlatego KEAC opracował specjalny kompleksowy test na wykrycie/występowanie lekkiej nadwrażliwości na gluten. W takim kompleksowym teście na występowanie lekkiej nadwrażliwości na gluten mierzone są przeciwciała IgA i IgG na wykrycie obecności alfagliadyny (składnik pszenicy) i prolamin obecnych w  życie, jęczmieniu i owsie. Przyjmuje się, że przy wartościach poniżej 0,500 gluten występujący w pszenicy, jęczmieniu, życie i/lub owsie nie powoduje problemów. Poniżej przedstawiony jest zakres  wartości możliwych do otrzymania w teście:

• 0,300-0,500 brak nadwrażliwości na gluten;
• 0,500- 0,700 lekka nadwrażliwość na gluten;
• 0,700 – 1,200 nadwrażliwość na gluten;
• 1,200 – 3,000 poważna nadwrażliwość na gluten. Należy skontaktować się z internistą lub gastro-enterologiem w celu dalszych badań. W przypadku tak wysokich wartości może to oznaczać celiakię.

„Nie mogę nawet siedzieć na słońcu”

Folmina (79): „Kiedy byłam młoda musiałam robić na drutach: wełniane halki i swetry. Musiałam je nosić. Ale strasznie mnie swędziało. Dopiero po jakimś czasie moja matka zauważyła, że nie żartowałam: moja skóra była czerwona. Wtedy w drodze wyjątku mama pozwoliła mi nosić flanelową bieliznę. Inne rozwiązanie miałam dla moich wełnianych skarpetek. Najpierw rozgrzewałam je do temperatury ciała w łóżku. Wtedy stawały się mniej dokuczliwe. Przez całe moje życie miałam problemy ze skórą. A teraz one się zaostrzyły. Nawet nie mogę siedzieć na słońcu. Ostatnio siedziałam w ogrodzie i miałam na sobie coś z długim rękawem. Po dziesięciu minutach miałam podrażnioną skórę. Musiałam szybki wrócić do domu.”

Z: Hebt u HPU? Mix media, Harderwijk, 2000.

„Nigdy więcej migreny”

Marjon: Kiedy miałam 11 lat dostałam pierwszej migreny. W ciągu ostatnich dziesięciu lat problem ten powtarzał się co dwa tygodnie razem z strasznym bólem karku i pleców. Według lekarzy, do których się udałam wszystko było w porządku i nie było potrzeby dalszego badania. Od czasu do czasu byłam odsyłana do domu z zaleceniem „uródź dziecko”, „weź gorący prysznic na ból”. Teraz zrozumiałam, że byłam za mało asertywna. Niepotrzebie cierpiałam, równiez dlatego, że potrzebowałam przynajmniej dwunastu godzin snu, a potem siedziałam sztywno na kanapie jak zdechły ptak. Czasami czułam się dobrze, co było mylące. Byłam jeszcze bardziej zestresowana, kiedy lekarze mówili mi, żebym nie przestawała pracować, podczas gdy wiedziałam, że nie mogę. Pewnego dnia pomyślałam: Nie chcę umrzeć, ale nie mogę tak trwać aż do osiemdziesiątki. Postanowiłam wykorzystać pieniądze, które odziedziczyłam po chorym ojcu na wszelkie możliwe terapie. Zaczęłam chodzić na kursy i czytać książki, dzięki którym rozpoczęłam różnego rodzaju terapie. Jednak liczba terapii odbywanych w tym samym czasie nie była zbyt duża, poieważ nie byłoby wiadomo, czy dana terapia przynosi pozytywny rezultat. Wyglądało na to, że każda z nich trochę pomagała, ale zdecydowana poprawa nie nastąpiła. Wiele się dowiedziałam o sobie, o tym, że jestem wytrwała i dobrze znoszę samotność. Skończyło się na tym, że po tym jak kolejna terapia nie przyniosła rezultatów, przeczytałam w piśmie BETER o HPU. Wtedy pomyśłałam, że to jest to. Byłam pewna. Mój mąż powiedział: Nie podniecaj się tym tak, bo już tak bywało wcześniej”. Ale czułam, że to było coś innego, nie nadzieja, ale pewność. Już przed wykonaniem testu, zaczęłam brać Depyrrol. Od tego czasu nie mam już migreny. Całkowity cud.”

Z: HPU Nieuws,2001, nr. 4.

„Sześciokrotne zapalenie pęcherza moczowego”.

Folmina (79):” Jako dziecko  miałam często problemy z gardłem i uszami. Dwa razy w roku miałam chore gardło i infekcję uszu. Często przeziębiałam się i miałam zatkany nos. Rano czasami w ogóle nie mogłam otworzyć oczu. Pamiętam, że wiele swoich urodzin spędziłam z wysoką gorączką. I miałam problemy z pęcherzem. Dlatego mama zawsze  mówiła mi, żeby ciepło sie ubierać: zakładać wełnianą bieliznę. Od momentu gdy zaczęłam pić tran i później przyjmować witaminę C, mój stan się polepszył. Ciągle jednak jestem nadwrażliwa. W zeszlym roku sześć razy miałam zapalenie pęcherza moczowego”.

Z: Hebt u HPU? Mix Media, Harderwijk, 2000.